Και μόλις πέρασαν 152 μέρες…

Ω ναι! 152 μέρες τελείωσαν και επέστρεψα πια μόνιμα Αθήνα. Η Λήμνος και το 88 Τ.Υ.Π μας τελείωσαν. Οι μέρες που τον Δεκέμβρη μου φαινόντουσαν γολγοθάς τελικά πέρασαν αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά περίτρανα πως ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ και για κανέναν. Πρέπει να ομολογήσω ότι οι τελευταίες δύο εβδομάδες στη Λήμνο ήταν κάτι ενδιάμεσο μεταξύ στρατού και διακοπών. Ο λόγος; Έχει έρθει η καινούρια σειρά (306) και είμαστε πολλά άτομα (γύρω στα 60) με συνέπεια να μας πηγαίνει περίπου 1 – 1 ενώ ως παλιότεροι έχουμε και κάποια ευνοϊκότερη μεταχείριση για τις υπηρεσίες. Ας πούμε λοιπόν περισσότερες «τουριστικές» λεπτομέρειες…

Μία μέρα, σάββατο ήταν, νοικιάσαμε αυτοκίνητο και είπαμε να γυρίσουμε κάποια μέρη της Λήμνου. Νοικιάσαμε λοιπόν ενα Chevrolet Matiz σχεδόν καινούριο (~1000km) μόνο με 20 ευρώ και γεμάτο ντεπόζιτο (και επειδή μάλλον σας άνοιξα την όρεξη, το γραφείο λέγεται Πατσαρίκος και είναι πάνω στην περιφερειακή απέναντι από το Atlantic..Δυστυχώς δεν κράτησα τηλέφωνο ή κάρτα) ξεκινήσαμε. Πρώτη μας στάση, μπανάκι στο Θάνος. Ωραία νερά, παγωμένα (είναι και Μάϊος βέβαια) και εξυπηρετικό το beach bar Παντελής. Χρεωθήκαμε μόνο ότι ήπιαμε και όχι τις ξαπλώστρες ενώ είχε διαθέσιμες ρακέτες τις οποίες και εκμεταλλευτήκαμε δεόντος!! Κατά τις 14:00 φύγαμε με σκοπό να δούμε και κάτι παραπάνω. Με βαριά καρδιά ξανά-πακετωθήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση την παραλία της Χαβούλης, μιας διάσημης παραλίας λόγω κάποιου rave party που είχε γίνει (μάλλον με κάποια επιτυχία ώστε να μας το λένε). Η διαδρομή σε κάποια μέρα μας παραξένευε καθώς υπήρχαν τμήματα δρόμου γεμάτα με δένδρα ψηλά ενώ γενικά η Λήμνος είναι ολίγον ξερονήσι με κάποια μικρές εξαιρέσεις. Μία από αυτές ήταν και το τμήμα του δρόμου κοντά στο Πορτιανό. Υπέροχο τμήμα!! Φτάσαμε στη Χαβούλη…Ψυχή!!Καμία!!Όμορφη παραλία αλλά χωρίς καμία ψυχή εκεί, είπαμε να πάμε να δούμε και μία άλλη παραλία το Φαναράκι… Και εκεί μία από τα ίδια. Συνυπολογίζοντας κάτι περίεργα γουργουρητά που ακούγαμε λόγω πείνας, φύγαμε για Μούδρο!

Χαβούλη

Ο Μούδρος είναι ένα γραφικό χωριουδάκι θα έλεγα δίπλα στην θάλασσα. Έχει ένα γραφικό λιμανάκι και κάποιες ταβέρνες δίπλα στη θάλασσα. Καθίσαμε στην ταβέρνα «Τζιτζιβάκος» και φάγαμε…κρεατικά….Ναι το ξέρω ότι είναι κουλό αλλά αυτό τραβούσε η όρεξη μας..Τι να κάνουμε!!! Το φαγητό ήταν καλό, κρίνοντας πως δεν έμεινε τίποτα στα πιάτα μας, και πληρώσαμε κοντά στα 13 ευρώ το άτομο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Λιμανάκι Μούδρου

Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Θέλαμε να δούμε και την καφετέρια «Καρνάγιο» που μας είχαν πει πως είχε ωραία θέα αλλά λόγω χρόνου δεν προλάβαμε. Αρχίσαμε το ταξίδι της επιστροφής σιγά σιγά. Βέβαια επειδή είχαμε κάποιο χρόνο αρχίσαμε να χαζεύουμε περιοχές που κοντά στη Μύρινα. Πήγαμε λοιπόν στον Αγ. Ιωάννη και παραλία – παραλία καταλήξαμε σε μία παραλία στο Κατάλλακο όπου και επιδοθήκαμε στη φωτογραφία. Το ηλιοβασίλεμα δημιουργούσε ένα όμορφο τοπίο ιδανικό για φωτογραφίες!!

Ηλιοβασίλεμα στο Κατάλλακο

Εντύπωση μου έκανε κατά τη διαδρομή αυτή και ένα cafe το οποίο λέγεται Cave Cafe Bar και βρίσκεται μέσα σε ένα λαξευμένο βράχο με θέα τη θάλασσα. Δυστυχώς κανένας μας δεν το φωτογράφησε…Έτσι το ταξίδι μας στη Λήμνο τελείωσε. Βέβαια για εκείνη την μέρα, διότι και τις υπόλοιπες μέρες που είχαμε έξοδο, προσπαθούσαμε να διασκεδάσουμε τις αρνητικές εντυπώσεις που είχαμε διαμορφώσει κατά τη διάρκεια του χειμώνα για το νησί..Κάτι καταφέραμε..Ο κόσμος έχει αυξηθεί κάπως και τελικά δεν είναι και τόσο τραγικά όσο το χειμώνα. Όλη η διάθεση του νησιού άρχισε να γίνεται καλοκαιρινή και αυτό μας ωφελούσε. Τα ταβερνάκια στην παραλία της Μύρινας άνοιξαν και είχαν κάποιο κόσμο. Οι καφετέρειες δεν αυξήθηκαν, αλλά άνοιξε ένα beach bar δίνοντας την δυνατότητα για ένα ποτό δίπλα στη θάλασσ και γιατί όχι και για μία βουτιά…

Πριν κλείσω το άρθρο αυτό, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου «Σινιάλο» που όλο το χειμώνα μας φέρθηκε με μεγάλη φιλοξενία. Πάντα ήμασταν ευπρόσδεκτοι (αν και στρατιώτες, δεν ισχύει το ίδιο σε όλο το νησί) και πάντα με καλό φαγητό. Το συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για χειμώνα όσο και για καλοκαίρι μιας και είναι σίγουρο, καλό και φθηνό φαγητό. Ορίστε και η κάρτα του…

Μεζεδοπωλείο "το Σινιάλο"

Μαζέψαμε λοιπόν υπογραφές, τα πράγματα μας, τις αναμνήσεις μας και με μεγάλη χαρά έχοντας αποχαιρετήσει όσους αφήνουμε για λίγο ακόμα πίσω, μπήκαμε στο αεροπλάνο..Τελικός προορισμός; Αθήνα!!!

Και ξαφνικά πέρασαν 120 μέρες…

120 μέρες… Για τις προηγούμενες 120 μέρες αλλά και για τις επόμενες 245 μέρες είμαι και γω ένα στρατευμένο νιάτο.. Ήρθε και μένα η ώρα μου να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα.
Θυμάμαι το πρωϊνό που σηκώθηκα για να πάω στον Κηφισό (και από κει στην Σπάρτη, καθότι παρουσιάστηκα στο Κ.Ε.Ε.Μ) και μία σκέψη με ταλάνιζε…»Τι πάω να κάνω τώρα;» αναρωτιόμουν.

Η ιδέα του στρατού είχει σχηματιστεί στο μυαλό μου ως μία υπηρεσία του δημοσίου με μια ατελείωτη ουρά, μια αναγκαστική αναμονή διάρκειας 365 ημερών. Με αυτή, την όχι και καλύτερη δυνατή ψυχολογία παρουσιάστηκα και το αλληλένδετο (δυστυχώς) γραφειοκρατία και δημόσιο εμφανίστηκε! Δώσαμε δεν θυμάμαι και γω πόσες φορές την ίδια συνέντευξη γράφοντας και ξαναγράφοντας τα ίδια και τα ίδια πράγματα…Κατά τα άλλα, η γνωριμία με τα λοιπά «ψάρια» που θα «κολυμπούσαμε» μαζί στην ίδια γυάλα  σου αποκαλύπτει πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Γνωρίζεις άτομα που τυγχάνει να γνωρίζουν άτομα που έχεις να δεις από το δημοτικό!! Η πρώτη μέρα τελείωσε το βράδυ αφού μας είδαν γιατροί, μας εμβολίασαν (τα γνωστά «εμβόλια»), μας έντυσαν, μας χώρισαν σε λόχους-διμοιρίες-κρεβάτια η στρατιωτική ζωή μας ξεκίνησε.

Σιγά σιγά προσαρμοστήκαμε στη νέα μας ζωή, άλλοι πιο εύκολα άλλοι πιο δύσκολα. Νέες λέξεις – φράσεις όπως «Αλτ! Τις ει;» εντάχθηκαν στο λεξιλόγιο μας, μαζί με νέες συνήθειες (καθαρισμό όπλου) και σιγά σιγά κάπως οι μέρες άρχισαν να περνάνε.  Και κάπως τα προβλήματα μας έφεραν πιο «χακί» χρώμα..Πιο πολύ μας απασχολούσε το γεγονός πως ο 3ος Λόχος είχε πολλά βύσματα και δεν έκαναν υπηρεσίες που τις φορτωνόμασταν οι υπόλοιποι παρά το γνωστά καθημερινά που απασχολούν κάθε πολίτη. Κι όμως η αλλαγή αυτή προσωπικά με ξεκούρασε. Ένιωσα να βρίσκομαι σε ένα άλλο κόσμο, με άλλους ρυθμούς και άλλα προβλήματα χωρίς να νιώθω την άμεση επιρροή των όσων διαδραματίζονταν έξω από την περίφραξη του στρατοπέδου. Στον αντίποδα βέβαια, με κούραζε αφάνταστα η νοητική απραγία. Δεν κάναμε τίποτα που να απασχολούσε το μυαλό μας λίγο παραπάνω. Το πρόγραμμα ήταν κάπως έτσι Εκπαίδευση-Σκοπιά-Αγγαρεία-Σκοπιά-Ύπνος..

Πέρασαν λοιπόν κάπως έτσι οι 40 μέρες και ήρθε η ώρα να μάθουμε που θα πάει ο καθένας μας…Λήμνος…Το είχα δηλώσει κιόλας (επειδή έχει πολλά μόρια) οπότε όταν το άκουσα, χάρηκα..Μετά από περιπετειώδη τρόπο (πέσαμε πάνω σε απεργίες λιμενεργατών με το καράβι να αποκλείεται στη Λήμνο και μεις στο Λαύριο) φτάσαμε. Το συναίσθημα εκείνο της πρώτης μέρας συνοψίζεται στη λέξη απογοήτευση.  Ελπίζω το καλοκαίρι η Λήμνος να καταφέρει να μου αλλάξει εντύπωση, αλλά έως τώρα μόνο ως ξερότοπο μπορώ να την περιγράψω όπου φυσάει αρκετά συχνά, έχει την απίστευτη υγρασία και κάνει κρύο. Όσον αφορά το στρατιωτικό κομμάτι, αρχικά ήταν πολύ δύσκολα. Όχι λόγω στελεχών, αλλά λόγω των αρκετών υπηρεσιών που έπρεπε να καλύψουμε. Η μετάβαση αυτή από ένα μεγάλο κέντρο (που καλώς ή κακώς μπορείς και χάνεσαι) με αρκετές εξόδους σε μονάδα με μικρή δύναμη (όπου δεν χάνεσαι για κανένα λόγο) με λίγες εξόδους ήταν κάπως απότομη. Στην αρχή οι 150 μέρες φάνταζαν ατελείωτο βουνό. Όταν αναλάβαμε υπηρεσίες (είχαμε και βδομάδα προσαρμογής και άδεια στη μέση) οι μέρες άρχισαν να περνάνε πιο γρήγορα αλλά μειωνόταν ο ύπνος..Ειλικρινά, στη Λήμνο, θέλεις να έχεις έξοδο ώστε να μπορέσεις ένα βράδυ να κοιμηθείς αδιάκοπα. Σιγά σιγά ήρθε και άλλος κόσμος και η κατάσταση άρχισε να καλυτερεύει. Έπειτα ήρθε η ώρα μας να πάμε για χειμερινή διαβίωση (τα λεγόμενα «σκηνάκια»). Μπορώ να πω ότι περίμενα να πάμε για να αλλάξουμε παραστάσεις και να περάσει πιο γρήγορα ο καιρός, πράγμα που συνέβη. Διανυκτέρευσα 9 από τις 10 μέρες και το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν το κρύο. Μέσα στη σκηνή, κρύο. Έξω από τη σκηνή για υπηρεσία, πάλι κρύο. Όμως προτιμούσα τα σκηνάκια από το τάγμα. Πηγαίναμε για βολές, για αναγνωρίσεις και όλη μέρα κάτι βρίσκαμε και κάναμε και περνούσε η ώρα μας! Συν τοις άλλοις ήταν μια εμπειρία που ως πολίτης (αφού δεν με διακατέχουν τέτοιες ορέξεις) δεν θα τη ζούσα.

Οι σκηνές μας

Πρέπει δε να πω, ότι περασα την καλύτερη από ποτέ Τσικνοπέμπτη που θα μου μείνει αξέχαστη!!Και αυτό είναι το πιο ωραίο που προσφέρει ο Στρατός..Προσφέρει πολλές καλές στιγμές με την παρέα αρκεί να μην είσαι άνθρωπος γκρινιάρης, αλλά πρόθυμος μέσα στην όποια δυσκολία να μπορέσεις να γελάσεις μαζί με τους άλλους που είστε μαζί. Και αυτό είναι αυτό που προσπαθώ να κρατήσω από τις 120 αυτές μέρες. Τις καλές στιγμές από τη Σπάρτη αλλά και τη Λήμνο, γιατί εφόσον μπήκαμε στο «λούκι» του στρατού ας κοιτάξουμε τις μέρες που έχουμε να τις περάσουμε καλά!!

Άντε καλή μου θητεία και καλή αρχή παραμεθωρίου στην καινούρια σειρά!